opowieść o leczeniu

Dziś na śniadanie opowieść o Yatamanie. Chińskim pracowniku szczebla średniego. Oni tam taką mają nomenklaturę. Całe życie, pracował w fabryce, na kierowniczym stanowisku. Odpowiedzialny za cięcie kosztów. Wiadomo na czym najłatwiej oszczędzić. Na BHP. Żadnych tam szkoleń, odzieży ochronnej, filtrów i maseczek, bo to badziewie drogie, a tak naprawdę zbędne. W zamian każdy pracownik do śniadania dodatkowa parówka. Tanio i zdrowo. Wzmacnia organizm i uodparnia na choroby. Działa jak szczepionka. Szkoda, że nie na promieniowanie. Dość szybko zaczął mu się sypać personel. Ciągłe zwolnienia, urlopy chorobowe i inne L3, ogólne świecenie oczami. Fabryka zaczęła ponosić straty. W Chinach?! Yataman bezsilnie rozkładał ręce. Do gry wszedł Naczelny. Nakazał wszystkim wizytę u radiologa. No i się zaświecili na ekraniku. Prawie połowa kadry. Afera na cały komitet centralny, bo choć media za mordę są trzymane, to co poniektórzy dostęp do Internetu jeszcze mają. Yataman dyscyplinarka. Bez świadczeń socjalnych, emerytalnych, zdrowotnych i jakich kol wiek, coś jak u nas. Dobrze, że odłożył przez te wszystkie lata w skarpetę. Miał jeszcze za co żyć. Tyle że schudł i słabszy z dnia na dzień się czuł. Pierwsza myśl - depresja, wszak radiolodzy nic u niego nie stwierdzili. Ale kiedy ciężko było mu już wstać z łóżka, postanowił odwiedzić lekarza. Prywatnego, z prywej skarpety opłacanego  oczywiście. Niestety diagnoza przyprawiła go o nudności. Rak przewodu pokarmowego, żołądka i jelita grubego. Zbyt wiele konserwantów, barwników i modyfikowanej żywności. Po prostu zła dieta i nie uczciwi producenci żywności. Jeszcze będzie z tego niezła afera. Na chwilę obecną szkoda gadać. Prywatnie mogę polecić klinikę w Szwajcarii, mają eksperymentalną metodę, za 100 tysięcy euro, ale 100 % gwarancji nie dają, w przeciwnym razie 100 dni panu daję.  Yataman dopiero co skończył pięćdziesiątkę. Nie chciał umierać. Wszystkich oszczędności nie starczy. Pożyczy! Od matki, siostry, dalszej rodziny, znajomych. Przecież musi komuś na nim zależeć. Ale po powrocie do domu stwierdził, że woli tego nie sprawdzać. Nie będzie tu umierał w czterech ścianach 3 metry na 3. Zabrał całą gotówkę i wyjechał.  

Trafił do schroniska dzikich zwierząt w Tybecie, gdzie dostał pracę jako opiekun białych tygrysów. Nie wiele warte było dla niego życie, więc bez wahania przyjął tą niebezpieczną posadę. Nie czuł strachu, i z wielkim zaangażowaniem zabrał się do pracy. Podczas karmienia, bez strachu głaskał je, tulił do siebie, targał za uszy i mocował się z nimi, a te dzikie bestie czuły w nim kompana. Minął rok, minął drugi, a pan Yataman przeżywał swoją drugą młodość. Nic go nie bolało. Powrócił apetyt. Wszystkie dolegliwości zniknęły. Pod koniec trzeciego roku, zdziwiony tym, że jeszcze żyje, postanowił się przebadać. Kolejna diagnoza i kolejny wstrząs. Cud! Rak się cofnął i jest całkowicie zdrowy.

W tybetańskim klasztorze dobrze poznał zasady medytacji. Zaczął zastanawiać się, o co chodzi w tej całej medycynie. Szybko doszedł do druzgoczących wniosków, i postanowił przekazać je światu. Stwierdził że najłatwiej do ludzi dotrzeć za pomocą muzyki. A że miał pod ręką kilku sprytnych mnichów, z których jeden potrafił nabijać rytm w buddyjski bęben, drugi dobrze szarpał struny sitar, a trzeci dmuchał w lape, postanowił założyć zespół. Tybetański rock z przesłaniem.

Niestety wraz z powrotem sensu życia, powrócił też strach przed jego utratą. Wyczuły to też tygrysy, i podczas kolejnego karmienia posiliły się Yatamanem.

Nie zdążył nagrać swoich piosenek. Na szczęście tekst jednej z nich odnalazła jego siostra w rzeczach, które pozostawił po sobie. Nie wiem skąd wiedziała o mnie, że interesuję się taką twórczością, ale przesłała tekst do mnie, za co jej gorąco dziękuję.

Życzę smacznego podczas czytania. Tylko nie parówki, ani nic mięsnego.

Dwa słowa o miłosierdziu

1

Tyle chorób jest na świecie, różne kurwa, straszne

Jak sobie o nich przypomnę, wiem że znów nie zasnę

Gdy tak wiercę się i pocę, w przykrótkich bryczesach

Nagle przychodzi wiadomość, wyślij sms’a

Tylko trzy sześćdziesiąt dziewięć, wyślij teraz proszę

Dla nas szansa na leczenie,  dla ciebie to grosze

Dla chorego czy lekarza te pieniądze - pytam

Wyjdź naciskam w telefonie, spokojnie zasypiam

Ref

Bo ja nie daje mimo wszystko

W kieszeni noszę często pęk

Lecz czuję, że mam duszę czystą

I w tym jest miłosierdzia sęk.

2

A nieuleczalne, te choroby są najgorsze

Za terapię dla jednego, można kupić nowe Porsche

Więc się wszędzie ogłaszają, na słupach i w necie

Proszą w telewizji i proszą w gazecie

Kasia, Franio, ich rodzice  i Rumunka stara

Wrzućcie do skrzyneczki panie, jednego dolara

bo ja strasznie jestem chora, raka mam w wątrobie

albo mi go jutro wytną, albo spocznę w grobie

Ref

A ja nie daje mimo wszystko

W kieszeni noszę często pęk

Lecz czuję że mam duszę czystą

I w tym jest miłosierdzia sęk.

3

Panie teraz takie czasy, żaden nie pomoże znachor

Dla nich twoje chore dziecko, to kolejny bachor

Jeśli ma się zapoznać z nowoczesną medycyną

trzeba grubo sypnąć kasą, a nie żadną popłuczyną

proszą więc o zapomogę, bym dał tyle ile mogę

proszą o jałmużnę, pamiętają że są dłużne

Na skarbonce w sklepie zdjęcie, chłopczyka bez ręki

Dłoń pomocna mi potrzebna, za twą wpłatę dzięki

Ref

A ja nie daje mimo wszystko

W kieszeni noszę często pęk

Lecz czuję, że mam duszę czystą

I w tym jest miłosierdzia sęk.

4

Tylu jest potrzebujących, a w ofertach wciąż nowości

Biodegradowalne serce, syntetyczny szpik do kości

Nowy fotel do masażów, nawet elektryczne uszy

Tak nie wspomóc biednych dziatek, trzeba nie mieć duszy

Że też taki jeszcze żyje, że go bóg nie skarał

Wykląć go ze społeczeństwa to jest jakaś ruska wiara

Straszny nawiedzony facet, przez szatana chyba

Głupcy mój herb to nie kozioł, tylko ryba, ryba.

Ref

I choć nie daje mimo wszystko

W kieszeni noszę często pęk

Lecz czuję, że mam duszę czystą

I w tym jest miłosierdzia sęk.

5

Ja uczynki miłosierdzia, spełniam w imię Bożę

Kiedy dziad pod sklepem spyta, czy mu się dołożę

jeśliś głodny masz tu proszę, dla ciebie bułeczka

Chcesz się napić, pijmy razem, pęknie wina beczka

Się obszczałeś, dam ci gacie, to zadanie proste

Nie masz gdzie spać? To mój drogi śpij dzisiaj pod mostem

Wredna żona zabroniła mi zapraszać gości

Że cię zamkną za włóczęgę, ta! i wyślą pościg?

nic się nie martw, nawet dobrze, w celi jest na plusie

tu byś zamarzł , ja katolik, chować bym cię musiał.

Jedno czego nie potrafię, nawiedzić osobę chorą

Nawiedzone ich rodziny za pieniądzem gonią

Choć strapieni nie pocieszysz,

chociaż radzisz oni wątpią,

Myślą tylko skąd wziąć kasę

Miłości dla dziecka skąpią

Będą kochać uzdrowione

Wtedy miłość ta zapłonie

Teraz trzeba w imię racji

Milion zebrać dla fundacji

Nie umiecie więc wasz uczę

Krzywdy trza cierpliwie znosić

Gdy pomodlić chcę się za nich

Do diabła każą wynosić

Daruje im bez urazy

Pretensje mam do lekarzy

A was grzesznych upominam

Wspierać ludzi, nie kombinat

pieśń artystyczna

Prawdziwi artyści niezbyt przykładali uwagę do ukończonych dzieł. Najważniejsza była chwila kiedy mogli oddać się swojej pasji. Siadali i pisali, komponowali, malowali, konstruowali. Często w gorączce, bez zastanowienia, opętani aktem twórczym. Nie zastanawiali się nad tym co powstało. Czy było to dobre, czy nic nie warte. Z reguły nikt nie miał zamiaru do tego wracać. To było już za nimi. Skończone dzieło i basta. Jeśli komuś się spodoba, fajnie. Jeśli nie można wrzucić do pieca. Tak postanowił Franz Kafka który w swoim testamencie kazał swemu przyjacielowi Maxowi Brodowi  spalić wszystkie swoje dzieła.   Gustave Flaubert zakopał część swych rękopisów w ogródku, gdzie po jego śmierci zamieniły się w kompost. Jerofiejew po pijaku zgubił w pociągu manuskrypt swej powieści „Szostakowicz”. A zakończenie powieści Keurocka „W drodze” zżarł jego cocker-spaniel. Wielu musiało pożegnać się z owocami twórczości  nie ze swojej winy. L. F. Baum twórca „Czarnoksiężnika z krainy Oz” miał już gotowe trzy książki dla dorosłych, lecz gdy jego małżonka znalazła testament który sporządził, poczuła się zbyt skąpo potraktowana. W złości napaliła gotowymi książkami w piecu. Ach ta kobieca wyobraźnia. Jeszcze gorzej los potraktował Olausa Rudebecka i jego naukowe dzieł „Atlantyda”. Na ponad dwóch tysiącach stron udowadniał on gdzie należy szukać prawdziwej Atlantydy. Niestety dzieło, tuż przed wydaniem, spłonęło wraz z jego mieszkaniem. Na widok pożaru autor zmarł na serce, zabierając do grobu tajemnicę zaginionego świata.

Na szczęście są ludzie, którzy ratują dla nas te cenne kulturalne perły. Tak jak wspomniany Max Brod który nie spełnił życzenia Kafki, i opublikował wszystkie jego dzieła, jak Zenon Przesmycki, który odnalazł i spopularyzował twórczość Norwida, czy Joahnna Bonger  dzięki której świat usłyszał o Van Goghu.

Taką właśnie rolę, niczym sam Georg Clooney w „Obrońcach skarbów”, postanowiłem przyjąć ja na tym blogu. 100 najlepszych piosenek, które nigdy się nie ukazały. Z różnych powodów. Napiszę wam jak do nich dotarłem i czemu nigdy ich nie nagrano mimo, że były murowanymi hitami. Na tym polega moja archeologiczna robota.

Na początek jednak utwór o korzeniach, którego powstania wolał bym nie pisać ze względów osobistych. Gość który go stworzył był prawdziwym artystą, ale z drugiej strony trochę dziwakiem zamkniętym w sobie. Gdyby żył na pewno nikt nie usłyszał by tego numeru. Spalił by go jak wielu podobnych mu przed nim, lub zżarł kartkę z tekstem jak pies Keurocka.

Przyjaciela tekst, ku jego pamięci.

Wszystko za życie

Pysznie wyzbyć się Formy

Stworzyć nowe Reformy.

W lustro spojrzeć i widzieć

Ludzką twarz

Nie udawać jamnika

Czasem w gacie się zsikać

Śmierdzieć na cały przedział

Tylko żebyś wiedział

Ref

3x Wszystko za życie

Pies, pas, okrycie

Wino łoicie

Każdy z was

2

Pozbyć sztucznej się twarzy

Szpara w zębach się marzy

Ten kapelusz kochana to se

w dupę wsadź

włosy myć to nie teraz

grzywka jak u sznaucera

w oczach ropa niedźwiedzia

ważne byłeś wiedział

Ref

3x Wszystko za życie

Pies, pas, okrycie

Wino łoicie

Każdy z was

3

Wiernym tylko być sobie

 jak pies u pana na grobie

klecha mówi że kochać

potrafi tylko człowiek

więc oddaję mu rację

a z psa robię kolację

z paska tne makarony

już jestem oświecony!

ref

3x Wszystko za życie

Pies, pas, okrycie

Wino łoicie

Każdy z was

P.S.

Gdyby kto pytał czemu o tytuł „101 piosenek”. Ta sto pierwsza to oczywiście nasza nagrana już piosenka „gdzie są widły”. Mam ją gdzieś jeszcze na kasecie postaram się ją znaleźć i opublikować. Żeby wszyscy mieli jaśniejsze pojęcie, o jaką twórczość tu chodzi. 

o co tu chodzi

          Aby zarysować ogólny sens tego blogu muszę zacząć od ostatniej 101 piosenki  
          zaraz po zakończeniu liceum i ppo udanych egzaminach na archeologię pojechaliśmy  ekipą na mazury. to był wspaniały czas. młodość. lato. życie. idziemy szczęśliwi przez jakąś zapadłą wioskę. wtedy jeszcze takie były. gdy nagle z pobliskiej stodoły słychać męski, zdenerwowany krzyk: "pytaj matka, gdzie widły" te zdanie zapadło nam w pamięci. młodzież licealną śmieszą takie teksty. wieczorem dotarliśmy do miejsca w którym zaplanowaliśmy nocleg. rozbiliśmy namiot na czarcim ostrowie. strome urwisko nad jeziorem. jakim? już nie pamiętam, wyjście mieliśmy w każdym bądź razie wprost na tą skarpę. i wtedy zaczął padać deszcz. Non stop 24 godziny. ciekło po tej skarpie, no tragedie, miałem wrażenie że lada chwila spłyniemy namiotem kilkadziesiąt metrów w dół wprost do jeziora. a trzeba dodać że 3/4 z nas nie umiała pływać. nie chwaląc się tylko ja umiałem. zresztą nie ważne. strach był. trzeba było go jakoś zabić. nie piło się jeszcze wtedy, nie paliło. co robić. była gitara, było kilka plastikowych butelek. podstawowy ekwipunek początkujących  zespołów. zagramy, zaśpiewamy, burza odejdzie.
     zagrać to nie problem tylko co śpiewać. i wtedy zaświtał nam pomysł: "gdzie są widły" tekst powstał w kilka minut. a szło to tak:
" Gdzie są widły Pytaj matka
Tak do syna Ojciec woła
Synek biegnie Do pokoju
A tam Matka  Całkiem goła
na pysk syna wyrzuciła
i okropnie ryja drze
A na dworze ojciec woła
 gdzie te widły, kurwa gdzie.
ref
Ojciec wkurwiony i
Matka wkurwiona
To synek zawinił
Trza wpierdol mu dać
2
Ojciec znalazł swoje widły
i w stodole gnój przerzuca
Matka dawno Już ubrana
do pieca węgiel dorzuca
a syn leży głośno płacze
dupa bardzo mocno boli
myśli sobie gdy dorośnie
to rodzicom napierdoli
ref
Ojciec...


          Ale nie o naszej piosence ma być ten blog. powyższy opis jest tylko przykładem, że w różnych dramatycznych okolicznościach powstają wyjątkowe dzieła. dzięki naszej piosence deszcz ustał, mogliśmy powrócić do domu i  nagrać nasz hit, wysłaliśmy go potem do lokalnego radia. gdzie na liście przebojów zrobił niezłą furorę, dochodząc do drugiego miejsca.  mam go jeszcze gdzieś nagranego na kasecie. mam nadzieję go udostępnić na youtube.com tylko najpierw muszę znaleźć kasetę.
           Niestety wielu wyjątkowym twórcą ta rzecz się nigdy nie udała. postanowiłem nie pozwolić o nich zapomnieć.w znacznej mierze pomogły mi w tym moje umiejętności, zdobyte na wydziale archeologi.Ten blog ma dotyczyć stu najlepszych piosenek które nigdy nie zostały nagrane.